בסיפור השני של בריאת האדם בספר בראשית, האל מבצע ביציר כפיו הליך פרוטו־רפואי לאחר שהפיל עליו שינה עמוקה, תרדמה חסרת תחושה. על מצע האלחוש הוא חולל באדם שינוי פרדיגמטי, והפך אותו מֵאדם היחיד לָאדם הראשון. אדם נעשה אז לבעל מין ולפרט הראשון מתוך מין: הוא הובחן מהנקבה, שנוצרה מצלעו, במינו כזכר, ועתידו כאַב למין האנושי המיר את היחידיות שלו בראשוניות, בכלליות ובאפשרות לקולקטיביות. הפריבילגיה של אדם – פריבילגיה בבחינת חוק פרטי – שלא לחוש כאב כשחווה נוצרה מגופו, מטרימה בטקסט המקראי את עונשה של חווה על האכילה מפרי עץ הדעת: היא וצאצאיותיה עוד תחושנה בכאבי הלידה כשאדם או אישה חדשים ייווצרו ברחמן וייצאו ממנו.

אחד מידידיי הוא טבעוני אדוק ופעיל למען בעלי חיים. פעם שידלתיו להודות שהוא הורג יתושים. זה מותר, הוא אמר, כי זו הגנה עצמית. אין הצדקה לאלימות שזוכה לתמיכה ציבורית רחבה כמו זו של ההגנה העצמית. בתוך עולם המושגים של הליברליזם המודרני, מובן מאליו בעינינו שאם יש מקרה שבו אפשר להצדיק אלימות, המקרה הזה יהיה הגנה על העצמי. בדמיון הקולקטיבי שלנו, זו המשבצת שאליה יוביל הצעד הראשון בסולם ההצדקות לאלימות מרגע שעזבנו את משבצת הפציפיזם הטהרני, ואנחנו מתגאים בכך שלא נרחיק מעבר למשבצת זו ולא נמשיך לצעוד אל הצדקות נוספות.

ليس سرًا أن لكل منا أسرارًا. يمكن أن يكون السر عبئًا ثقيلًا على من يحمله، وفي المقابل، فإن كشف السر أو مشاركته قد يجلب شعورًا بالراحة. ومع ذلك، هناك أسرار يكشفها يثقل كاهل من يعرفها، وقد تكون خطرة أو حتى غير قانونية. تتواجد الأسرار في جميع مجالات الحياة، بدءًا من الوصفة السرية لجدتك، أو السر المهني لأمك، أو سر عائلي دفين، مرورًا بأسرار الطبيعة أو سر نجاح شخص ما، وصولًا إلى الجمعيات السرية وأسرار الدولة. قد تكون الأسرار الشخصية مثل الأمراض النفسية، أو خيانة عائلية، أو أطفال خارج إطار الزواج، أو جرائم مثل جني الثروات بطرق غير مشروعة أو حتى القتل. ومن ناحية أخرى، قد يكون السر تطوير تقنية جديدة أو منتج يمنح ميزة تنافسية في التجارة أو الأمن.

يتناول المقال مفهوم العقيدة من منظور متعدد الأبعاد، يجمع بين التحليل الفكري والاستعارات الرمزية. يطرح أن العقيدة ليست مجرد منظومة اعتقادية دينية، بل هي قراءة وتصوّر لشبكة الأفكار والقيم التي تحكم الوعي الإنساني. يستخدم المقال التحليل الاستعاري للخيوط للتعبير عن كيفية عمل العقائد. كذلك، يركز المقال على العلاقة بين العقيدة والعقل، حيث يتناول كيف تُبنى العقائد عبر التاريخ من خلال ممارسات اجتماعية وثقافية تشكل الوعي الجمعي، ويُثير تساؤلات حول دور العقل في إعادة تشكيل تلك الروابط أو قطعها عند الضرورة. يثير المقال تساؤلات فلسفية حول التوتر بين استقرار العقيدة وديناميكيتها، وبين كونها ضرورة اجتماعية وأداة قد تُستخدم للسيطرة. يُترك القارئ أمام هذا التوتر للتفكير في حدود العقيدة وإمكاناتها في تشكيل الواقع.

يستكشف المقال مفهوم “ليلى” كرمز في الأدب والثقافة العربيّة، بدءًا من أصول المصطلح من الأساطير القديمة ومن قصص الحُبّ العُذري. يُبرز المقال كيف أصبحت “ليلى” تجسيدًا للمحبوبة المثالية، التي يسعى إليها العشاق دون الوصول إليها، مما يعكس مفهوم الحب المستحيل. يتناول المقال أيضًا تأثير قصة “ليلى والمجنون” على الثقافة العربية، وكيف أصبحت مصدر إلهام للشعراء والكتاب عبر العصور. يُشير الكاتب إلى أن “ليلى” ليست مجرد شخصية تاريخية، بل هي رمز يتجاوز الزمان والمكان، ويعبر عن التوق إلى الكمال والجمال المطلق. يُختتم المقال بالتأكيد على أهمية “ليلى” في تشكيل الوعي الجمعي العربي وفهمنا لمفهوم الحب والتضحية.

تتناول المقالة اللغة العربية من منظور إسرائيلي، حيث تقدم تحليلاً لمكانتها ووظائفها في المجتمع الإسرائيلي، مع الإشارة إلى كيفية تعامل الدولة والمجتمع معها. تسلط المقالة الضوء على اللغة العربية باعتبارها لغة رسمية حتى وقت قريب، لكنها تُعامل على نحو مزدوج: من جهة تُستخدم كأداة للتواصل مع الفلسطينيين، ومن جهة أخرى تُهمّش داخل النظام التعليمي الإسرائيلي وفي الحيز العام.تُبرز المقالة أن اللغة العربية تحمل أهمية مزدوجة في السياق الإسرائيلي، بوصفها جزءًا من الهوية الثقافية للعرب الفلسطينيين في الداخل، وفي الوقت نفسه بوصفها أداة تُستخدم لتحقيق أغراض سياسية أو أمنية. تختتم المقالة بإظهار التوترات المستمرة بين التعامل البراغماتي مع اللغة كمصدر قوة سياسية وبين تهميشها كلغة تعكس وجودًا ثقافيًا وتاريخيًا عميقًا.

يستكشف المقال مفهوم “الغرب” كفكرة جغرافية وثقافية، مشيرًا إلى أن الغرب ليس مجرد اتجاه، بل بناء اجتماعي وثقافي معقد. يُسلط الضوء على كيفية تشكيل مفهوم الغرب في السياقات الاستعمارية وما بعد الاستعمارية، حيث يُعتبر رمزًا للحداثة والتقدم، ولكنه يرتبط أيضًا بالهيمنة والاستغلال. يُناقش المقال تأثير هذا المفهوم على الهوية والثقافة، وكيف يُسهم في تشكيل الفروق بين “نحن” و”هم”. يُشير الكاتب إلى أن فهم الغرب يتطلب نقدًا للصور النمطية والتعميمات، مع الاعتراف بالتنوع والتعددية داخله. يُختتم المقال بالدعوة إلى إعادة التفكير في مفهوم الغرب بطرق تتجاوز الثنائيات التقليدية، مما يفتح المجال لحوار أكثر تعقيدًا وشمولية بين الثقافات.

يستعرض المقال مفهوم “الروتين” كإطار محوري في تنظيم الحياة اليومية، مشيرًا إلى أصوله اللغوية ودلالاته المتعددة. يناقش العلاقة بين الروتين والاستمرارية، متناولًا دوره كدعامة تدعم التلقائية والانتظار، وأيضًا كبيئة قد تكون خانقة تُقيد الأفراد بقوالب نمطية. يسلط الضوء على الروتين كمفهوم فلسفي يتراوح بين الثبات والحركة، مع تركيز على محاولات تعريب المصطلح وإشكالياته. يُعرِّج المقال على أبعاد اجتماعية وثقافية للمصطلح، خصوصًا في تأطير النساء بأدوار محددة. يُناقش أيضًا مفهوم “روتين الكوارث” والتحديات في تعريفه ضمن سياقات الحرب والأزمات، مع طرح أسئلة حول إمكانية اعتباره روتينًا في ظل واقع كارثي دائم.

בדס”ם הוא מושג-גג המאגד בתוכו סדרה של פרקטיקות וסדרי מחשבה המושתתים על יחסי כוח ארוטיים. הוא תופס מקום שולי אך הולך וגובר במיניות המודרנית, כאלטרנטיבה למין ההטרונורמטיבי, ולעיתים אף כתשתית לאורח חיים החותר נגד מוסכמות היסוד שלו. במאמר זה נעמוד על התפתחותו של המושג בדס”ם דרך תהליכי ההבניה הפוליטיים העומדים ביסוד כינונו על ידי דיון במקורותיו ושורשיו ההיסטוריים, והאופן שבו הוא מאתגר את השיח ההטרונורמטיבי ובו בזמן מתכתב עם עקרונותיו ושותף בשעתוקו. באמצעות הדיון המושגי, אציג פרקטיקות כמו שליטה או כניעה והסבת כאב וגרימתו כתשתית ליצירתו של אורח חיים ייחודי המכיל פוטנציאל להרחבת דפוסי החשיבה והפעולה של היחיד בחברה המערבית המודרנית בכפוף למסגרת השיחנית של כללי היסוד הליברליים.

מאמר זה עוסק בהקשר הפוליטי העכשווי של המדיטציה כפי שהיא משתלבת במערך המורכב של הקפיטליזם הנאו-ליברלי. אפתח בביקורת פוליטית על האופנים שבהם התרגול מיוצג ומיושם בשיח הציבורי של זמננו, ואבחן את הפערים בתרגום התיאוריה והפרקטיקה ממסורות המזרח אל התרבות המערבית. הביקורת תעסוק באידיאל חוסר השיפוטיות המודגש בזרם המיינדפולנס; אצביע על ניתוקו מהתרגול המסורתי מצד אחד, ועל הבעייתיות של הצגת עיקרון זה כערך אוניברסלי מצד שני. לאחר מכן, תוך הישענות על הגותם של דרידה, אלתוסר, פטנג’לי ולב ויגוצקי, אשרטט צעדים לקראת תרגול מדיטציה כפרקטיקה פוליטית וביקורתית, המאפשרת פירוק תודעתי של מבני הכוח שהפנמנו ומזוהים עם גרעין הסובייקטיביות שלנו.